Bill Moyers Alıntılar
Yaratıcılık, sıradanı delip harikayı bulmaktır.
Kendi hayatlarımız yabancıların etiği üzerine kurulu ve çoğumuz her zaman diğer insanlar için yabancıyız.
Yeni bir şey öğrendiğimde - ve her gün olur bu - bu evrende biraz daha evimde hissediyorum, yuva gibi biraz daha rahat.
Ben şiddetli bir egoya sahibim ve onu işletiyorum.
Öğrenci olduğum zaman harika öğretmenlerden öğrendim ve o zamandan beri herkesin bir öğretmen olduğunu düşünüyorum.
Gizlilik, tiranların hayalini kurduğu özgürlüktür.
Savaş, öz savunma dışında, ahlaki hayal gücünün bir başarısızlığıdır.
Fikirler harika oklar, ama bir yay olmalı. Ve politika idealizmin yayıdır.
Onun kusurlarına rağmen onun için çalışıyorum ve onun kusurlarımı görmesine rağmen benim için çalışmama izin veriyor.
Demokrasi onu kullananların hakkıdır.
Abartı, Lyndon Johnson için yaşamın oksijeni neyse, o idi.
Basılı sayfa bilgi ve bağlılığı iletti ve aktif katılım gerektirir. Televizyon duyguyu ve deneyimi iletiyor ve mantıksal olarak yapabileceği çok sınırlı. Bu varolan bir deneyimdir - orada ve sonra gitti.
Amerika'nın kurumsal ve siyasi elitleri şimdi kendi rejimlerini oluşturuyorlar ve demokrasiyi özelleştiriyorlar. Tüm faydalar - vergi indirimleri, politikalar ve ödüller - tek yönde akıyor: yukarı.
Bu, kamu yayıncılığındaki 32 yıllık geçmişimde PBS'nin gazetecilik nedenleri yerine ideolojik nedenlerle programlar sipariş ettiği ilk kez.
Başkanlarımızı daha çok görüyoruz ve ne yaptıkları hakkında daha az bilgi sahibi oluyoruz.
Dürüst gazeteciler olduğu gibi dürüst politikacılar da vardır - onlar satın alınmış kalırlar.
Tarihimizde ilk kez, Washington'da ideoloji ve teoloji, gücün tekeli haline geldi.
Toplum olarak çocuklarla gerçekten ilgilenmiyoruz ve televizyon, çocuklara insan olarak duyarsızlığımızı yansıtıyor.
Doğru ve iyi olan doğal olarak gelmez. Onun için savaşmak zorundasınız - çünkü sebep sizin gibi durduğunuzda, çünkü öyle.
Demokrasi, uzun vadede diğer yönetim biçimleri kadar verimli olmayabilir, ama bir kurtarıcı lütufu vardır: o bize onun diğerleri olmadığını bilmemize ve söylememize izin verir.
Bugün, şehirli, teknolojik bir toplumda tıbbın uygulaması neredeyse iyileştirmeyi teşvik eden bir doktor-hasta ilişkisini teşvik etmiyor ne zaman ne de ortam sağlıyor.
Sağlık hizmetlerinin maliyetinin göğüslediği bir dönemde, zihin/beden tıbbının potansiyel ekonomik etkisi önemlidir.
Kardeşim 1966'da öldüğünde, babam neredeyse yirmi beş yıl süren bir yas sürecine başladı. O süre boyunca, kronik ve felç edici baş ağrıları çekti. Onu ülkenin bazı önemli tıbbi tesislerine götürdüm, ama hiç kimse onu acısından kurtaramadı.
Birisi 2007'de 'Journal''ın prömiyerinde neden Jon Stewart'ı ilk konuk olarak davet ettiğimi sordu. 'Çünkü Mark Twain müsait değil,' dedim. Ciddiydim.
Arada bir, beni öyle bir kitap ele geçirir ki, onu bitirmek için birkaç ardışık gece uykusundan - akşam haber yayınları ve gece geç saatlerdeki talk show'ları da dahil olmak üzere - mutlulukla vazgeçerim. Bu, Louise Erdrich'in 'Shadow Tag' adlı romanını açtığımda oldu.
