Koşu ile İlgili Sözler ve Alıntılar
En kötüsü, koştuğunu ve bir yere varamadığını öğrenmektir.
Yataktan kanepeye koşmak gün boyu koşmak sayılır mı?
Her şey bir bakış açısı meselesi: Ne kadar çok koşarsam, insanların o kadar yavaş yürüdüğünü fark ediyorum.
Hiç yarış kazanmadım, belki de hiç yarışmadığım içindir.
Beni en yüksek hızda koşarken görebileceğiniz tek an, annemin "öğle yemeği hazır" diye bağırdığını duyduğunuz andır.
Benden sabah 5'te veya akşam 5'te koşmamı isteme. Tekrar ediyorum, benden kaçmamı isteme.
Koşmak çok sıcak. Bu yüzden yarıştan sonra tazelemek için her zaman bir bira içerim.
Koşmaya o kadar istekli insanlar var ki bir kış gününde sıcacık yataklarından çıkmayı başarıyorlar. İnsanlar bu şekilde motive olur: onlar kim? Ne yersin? Nerede yaşıyorlar?
Bugün dün gibi koştum... Koşma dürtüsünden kaçtım.
Durmadan koşuyorum, sadece ne olduğunu bilmiyorum.
Bir gün, yine de harika bir koşucu olacağım. O zamana kadar, biranın peşinden koşuyorum.
Yürümeyi tercih ediyorum çünkü en azından temiz ve tersiz geliyorum.
Manzaraları tanımlı görüyorsanız, bunun nedeni koşmuyor olmanızdır, yavaş yürüyorsunuzdur.
Sorunlarımdan kaçıyorum ve benden daha yavaş olmalarını umuyorum.
Bugün dün aynı şekilde koşmak istedim. Ben oturdum o geçti.
Hayattan şikayet eden insanları dinlemek zorunda kalmaktansa koşmayı tercih ederim.
Koşu maratonları ve maraton setleri arasında sizce hangisini seçtim?
Beni hiç beklemeyen otobüsün peşinden koşan hareketsiz yaşam tarzını yendim.
Koşmanın sorunu, yolunuza devam etmeniz ve benimkinde yolun tam ortasında bir bar olmasıdır.
Koşmaya çalıştım ama enerjimi biriktirip bir bira içmenin daha iyi olduğuna karar verdim.
İnsanlar soğukta koşmanın zor olduğunu söylüyorlar ama hiç sıcakta koşup eve terlemiş gibi görünmeye çalıştınız mı?
Koşuyorum çünkü başkalarının yanından geçmeyi ve tembelliklerine gülmeyi seviyorum.
Trafik ışıkları açılmak üzereyken ve sırt çantanız sırtınızdayken yaptığınız koşudan daha saçma bir koşu yoktur.
Küçük çabaları alkışlamalı ve kutlamalıyız. Örneğin, haftada en az 1 kez koşabildiğimde kendimi kazanan gibi hissediyorum...
Koşacağım çünkü tanımlanmış bir buzağı tek başına fethedilmemiştir.
Benim diye tanımlanan küçük beden, çaba sarf etmeden gelmez. Yıllardır sorumluluklarımdan kaçıyorum ve beni henüz bulmadıkları için memnunum.
Koşma hızımı asla ölçmem çünkü benden daha yaşlı insanlardan daha yavaş olmaktan utandığımı görmek istemiyorum.
Yavaş yürüyorum çünkü koşarsam düşme riskiyle karşı karşıyayım.
Koşma dürtüsünü beklersem, koşmam ama sabrediyorum. Bu yüzden henüz oradan ayrılmadım, gelme dürtüsünü bekliyorum.
Yarış? Birinin peşinden koşmak için bile çok tembelim.
Sırf güzel bir buzağıya sahip olmak için koşucu olmaya karar verdim.
Koşarsam, pakete bir uçurtma kamyonu ve bir ek araba ekibi dahil mi ve bu sıcakta bana eşlik edecekler mi?
Koşmadan gidemem ya da bana bir yoksunluk krizi yaşatıyor ve neler yapabileceğimi bilmiyorum, belki de asla geri dönmeyeceğim.
Koşmak çılgın insanlar için bir şey ve bu spora dahil olmamın nedeni bu olmalı.
Benim için her zaman koşuyorum çünkü o kadar yorgunum ki durursam uykuya dalarım.
Bugünlerde çok koştum ve herkesi yendim. "Sorunlardan kaçma" modunda bile bir şampiyonum.
Koşmanın en zor yanı başlamaktır, hala başlamamış olmam komiktir.
Koşmak, hayat yeterli değil mi? Bu modalitede, hatta şampiyonum.
Egzersize başlamak için stratejinin şu olduğunu duydum: hayatın buna bağlıymış ve başka seçeneğin yokmuş gibi koş. Çalışırsa, bilmiyorum.
En çok korktuğum kişi oldum: Koşmadan geçen bir gün, varlığımı boşa harcadığım gündür.
