Ryan White Alıntılar
AIDS konusundaki eğitim eksikliği nedeniyle, etrafımı ayrımcılık, korku, panik ve yalanlar sardı.
AIDS bir aileyi yok edebilir, ama ben ve kız kardeşim için şanslıydık; annem bize devam etmeyi öğretti. Pes etme, kim olduğunla gurur duy ve asla kendine acıma.
Dünyanın dört bir yanından binlerce destek mektubu aldım, sadece okula gitmek istediğim için.
Altı ay ömür biçildi ve ben bir savaşçı olarak kendime yüksek hedefler koydum.
Sabır, anlayış ve eğitimle ailemle birlikte, düşüncelerini ve tutumlarını değiştirmede yardımcı olabileceğimize büyük bir inancımız vardı.
Hapşırmanın, öpüşmenin, gözyaşı, ter ve tükürüğün AIDS'i yaydığına dair dedikodular, insanların paniğe kapılmasına neden oldu.
Sadece bir çocuğum ve bu, Hamilton Heights Lisesi öğrencileri gerçekleri dinledikleri, ebeveynlerini ve kendilerini eğittikleri ve bana inandıkları için.
Zamanımın büyük bir kısmı arama, düşünme ve hayatımı planlama ile geçti.
Sanatçılar, sporcular ve yıldızlar bana destek olmaya başladı.
Kilisede bile insanlar el sıkışmazdı.
Sonunda, okula gitme hakkını kazandım, ama önyargı hala oradaydı.
Ekonomik zorluklar üzerimizde zordu, annem G.M.'de iyi bir işe sahip olsa da.
Bu kamuya açık kişiler neden benimden korkmazken, kasabamın tamamı korkuyordu?
1991'de Hamilton Heights Lisesi'nden mezun olma umuduyla kendime inanıyorum.
On üç yaşında ölümle yüzleştim.
Ben bir sorun çıkaran olarak etiketlendim, annem uygun bir anne olarak, ve hiçbir yerde istenmiyorduk.
Tıbbi gerçekleri dinlemek yeterli değildi. İnsanlar yüzde yüz güvence istiyordu.
New York'un Belediye Başkanı Koch, beni destekleyen ilk kamusal figürdü.
En son mücadelem AIDS ve etrafındaki ayrımcılıkla oldu.
Ailem ve ben, bu insanlara karşı hiçbir nefret beslemedik çünkü kendi cehaletlerinin kurbanları olduklarını fark ettik.
Benim adım Ryan White. On altı yaşındayım. Hemofili hastasıyım ve AIDS'im var.
Çalışmalarım benim için önemli. Son zamanlarda onur listesine girdim, 2 A ve 2 B ile.
17 Aralık 1984'te sol akciğerimden iki inç çıkarmak için ameliyat oldum, zatürre nedeniyle. İki saatlik ameliyattan sonra doktorlar anneme AIDS olduğumu söyledi.
İnsanlar yanımda oturmak istemesin diye kalkıp giderdi.
Daha büyük bir eve taşınma isteği, AIDS'i günlük yaşamdan uzaklaştırma ve bir topluluk ve okul tarafından kabul edilme hayali, benim hayatımı konu alan bir filmle mümkün ve gerçek oldu, "The Ryan White Story".
Hayatımın ilk beş-altı yılı hastane içinde ve dışında geçti.
Gittiğim okulda AIDS'li bir kişi için rehberlikleri olmadığını söylediler.
Bu, haber medyasını, TV ekiplerini, röportajları ve sayısız halka açık görünümleri getirdi.
İki haftada bir, kanı pıhtılaştıran ve sonra parçalayan Faktör VIII'in enjeksiyonlarını veya IV'lerini alırdım.
Biz, dokuz ay boyunca mahkemelerde bir dizi savaşa giriştik, ben telefonla ders alırken.
