Rosa Parks Alıntılar
Yıllar içinde öğrendim ki birinin kararı kesin olduğunda, bu korkuyu azaltır; ne yapılması gerektiğini bilmek, korkuyu ortadan kaldırır.
Yaşamımızın, işlerimizin ve eylemlerimizin anıları, başkalarında devam edecektir.
Bir kişi olarak özgür olmak isteyen biri olarak hatırlanmak isterim... böylece diğer insanlar da özgür olabilir.
Her kişi, yaşamını diğerleri için bir model olarak yaşamalıdır.
İkinci sınıf bir vatandaş gibi muamele görmekten bıktım.
İnsanlar her zaman koltuğumu bırakmadım çünkü yorgundum derler, ama bu doğru değil. Fiziksel olarak yorgun değildim... Hayır, tek yorgun olduğum, boyun eğmekten bıkmış olmamdı.
Sadece bu kadar çok acı, hayal kırıklığı ve baskıya katlanabilirsin... Akıl ve delilik arasındaki çizgi incelir.
Irkçılık hala bizimle. Ancak çocuklarımızı karşılaşacakları şeylere hazırlamak bizim sorumluluğumuzdur ve umarım üstesinden geleceğiz.
Tanrı her zaman doğru olanı söyleme gücü verdi.
Hatırlayabildiğim kadarıyla, insanların cilt renklerine göre kötü muamele görebildiğimiz yaşam tarzımızda bir sorun olduğunu biliyordum.
Bireysel arzularım ne olursa olsun, yalnız değildim. Aynı şekilde hisseden birçok insan vardı.
Jim Crow'u, suçlu olduğu şekilde inceleyelim ve bu Amerika Birleşik Devletleri ve dünya genelinde milyonlarca kez bir yaşamın ne yaptığına dair kurduğu yanlış kalıbı kabul etmemize yol açıyor. Bizi doğumdan itibaren ip üzerinde yürütüyor.
Tutuklandığım zaman, bu böyle olacağını hiç düşünmemiştim. Sadece her gün gibi bir gündü. Onu önemli kılan tek şey, halkın çoğunluğunun katılmasıydı.
Tek endişem, zor bir günün ardından eve gitmekti.
Zaman, baskıyla derinlemesine kesilmiş yaraların iyileşme sürecini başlatır. Kendimizi Jim Crow yasalarının korkunç sınırlamaları tarafından belirlenen yanlış modeli kabul ederek kendimizi sakinleştiriyoruz.
Neden hepimiz etrafımızda itiyor?
Beyaz adamın insanlık dışı muamelesiyle ilgili bildiğim her şeyi anlattım ve anlattım.
Hiç incindiniz mi ve yer biraz iyileşmeye çalışır, ancak yaranın üzerinden sürekli olarak çekersiniz.
Yapmaya çalıştığım tek şey, işten eve gitmekti.
Rosa ve Raymond Parks Enstitüsü, herhangi bir ırktan insanları kabul eder. Hiç kimseye ayrımcılık yapmıyoruz. İnsanlara en yüksek potansiyellerine ulaşmalarını öğretiyoruz. Hayatımı yönlendirdiğim şekilde örnekler koyuyorum.
Bu önceden düzenlenmiş değildi. Sürücü bir talepte bulundu ve talebini yerine getirmek istemedim. Tam gün çalıştıktan sonra oldukça yorgundum.
1913'te kölelikten 50 yıl sonra doğdum. Okuma izni vardı. Öğretmen olan annem, beni çok genç bir çocukken öğretti. Katıldığım ilk okul, birinci sınıftan altıncı sınıfa kadar giden küçük bir binaydı. Tüm öğrenciler için tek bir öğretmen vardı. Öğrencilerin yaşları her yaştan olabilirdi, 50 ila 60 öğrenci olabilirdi.
Tüm yaşamınızı mesleğinizde geçirirsiniz, aslında beyaz insanlar için hayatı zekice, kolay ve uygun hale getirirsiniz. Ancak eve ulaşmak için ulaşım sağlamak istediğinizde, eşit bir konaklama size reddedilir. Varlığımız, beyaz insanın konforu ve refahı içindi; sadece insan olmanın mahrum bırakılmasını kabul etmek zorunda kaldık.
Hiçbir zaman sadece bir entegrasyoncu olduğumu söyleyemem. Bana öyle denildiğini biliyorum... Otobüsü entegre etmek, daha fazla eşitlik anlamına gelmezdi. Ayrımcılık olduğu zaman, Güney'de birçok entegrasyon vardı, ancak bu beyaz kişi için, bizim için değil, faydaydı ve uygunluktan dolayıydı.
Beyazlar, siz normal bir insan gibi davrandığınızda bile sizi sorun çıkarmakla suçlardı.
Beni öne ödeme yapmamam ve arkadaki kapıdan girmemem için otobüslere alınmamıştım. Bu, otobüsün beyaz yolcular yer kapladığı noktaya kadar kalabalık olduğunda bir gelenekti.
Uzun süre, bana beyaz bir kişi oturabilsin diye kalkmam söylendiğinde, bunu yapmayı reddedeceğimi hissetmiştim.
Zihinsel olarak, Montgomery'deki havaalanımızda bile, bir beyaz bekleme odası var... Aynı bilet gişesinde hizmet edildikten sonra dışarıda duruyoruz, içeride oturmak yerine.
Irk nedeniyle insanlara karşı önyargılı olan insanlardan pek hoşlanmam. Önyargılı insanların değişmesinin tek yolu, kendi başlarına tüm insanların adil bir şekilde muamele görmesi gerektiğine karar vermeleridir. Onları böyle düşünmeye zorlayamayız.
