Max Muller Alıntılar
Çiçek, güneşsiz açamaz; insan da sevgisiz yaşayamaz.
İnsanlık, günbegün yapabileceği en iyi şeyi ve tadını çıkarabileceği en güzel şeyleri erteleyerek geçirir, her günün son olabileceğini ve kaybedilen zamanın kaybedilmiş bir sonsuzluk olduğunu düşünmeden.
Böceği bir koza, koza bir kelebek ve kelebek toz olurken günah mıdır bu?
Çocukluğunun sırları ve gizemleri vardır; ancak kim anlatabilir veya açıklayabilir ki onları!
Hayat nehir gibi akarken pürüzsüz kalır, sadece her iki kıyısındaki manzara değişmiş gibi görünür.
Ve sonra etrafındaki her şey karardığında, tamamen yalnız hissettiğimizde, sağ ve sol tarafımızdaki tüm insanlar bize aldırmadan geçerken ve bizi tanımadan geçerken, göğsümüzde unutulmuş bir duygu yükselir.
Her yaşamın, bir kişinin ağaçların sıkıcı ve tozlu bir sokağında ilerlediği yılları vardır, nereye gittiğini umursamadan.
Sanırım hâlâ yıldızları ilk kez gördüğüm günü hatırlayabilirim.
En mutlu saatlerimi Vedanta kitapları okuyarak geçiririm. Onlar benim için sabah ışığı gibi, dağların saf havası gibi - çok basit, çok gerçek, bir kez anlaşılırsa.
Kısa bir süre sonra tekrar kaledeydim ve Prenses bana elini öpme izni verdi, sonra çocukları getirdi, genç prensleri ve prensesleri, ve birlikte oynadık, sanki yıllardır birbirimizi tanıyor gibiydik.
Başka birinin ruhumun sırlarına bu kadar derinlemesine nüfuz etmiş olduğunu gördüğümde, kendim bilmediğim şeyleri bildiği için şaşırdım, ondan kurtulduğumda zaten çoktan sokağa çıkmıştı.
Bir başkasının tüm dünyada beni sevdiklerinden daha çok seven birini bulamamış olması beni kalbimden vurdu.
Evimizin yakınında, altın haçlı eski kilisenin karşısında, kiliseden daha büyük, birçok kulesi olan büyük bir bina duruyordu.
Bu yıllardan hatıraların hafızada hiçbir şey bırakmadığı, sadece ilerlediğimizi ve sadece yaşlandığımızı hissettiren üzgün bir duygu dışında.
Çocuk öğrenir ki yabancılar vardır ve bir çocuk olmaktan vazgeçer.
Bu, Tanrı'ya dönüş demektir ki aslında dünya üzerinde hiçbir zaman tamamlanmaz, ancak ruhta sonsuz bir ev özlemi bırakır, hiçbir zaman sona ermeyen bir özlem.
Belleğin ilk sayfaları eski aile İncil'i gibi. İlk sayfalar tamamen solmuş ve biraz el ile kirletilmiş. Ancak daha da ileri gidip Âdem ve Havva'nın Cennet'ten kovulduğu bölümlere geldiğimizde, her şey açıklık kazanmaya ve okunabilir hale gelmeye başlar.
Aşkın ilkbaharı gizlenir ve kısa sürede dolup taşar.
Bu nedenle bir anı diğerini takip eder ve dalgalar başımızın üstünde bir araya geldiğinde, derin bir iç çekişle, bu saf düşüncelerin ortasında nefes almamız gerektiğini bize hatırlatan bir şey olur.
Tanrısal olanın yansıması bile olsa, gerçekte kendinde Tanrısal gerçekliği içinde bulunduran bir şey vardır ve neredeyse şu soruyu sormak mümkündür: Alevsiz ateş nedir, ışıksız güneş nedir veya Yaratıcı olmadan yaratık nedir?
Kim bilirse, aşkta Hiç ve Az olmadığını bilir; ancak aşkın sadece bütün kalp, bütün ruh, bütün güç ve bütün istekle sevilebileceğini bilir.
Çocuğun kalbi, dünya üzerine soğuk bir fırtına geldiğinde kırılır, eğer annenin ve babanın gözlerinden gelen sıcak güneş ışığı gibi sevgi eksik olmasaydı.
Evet, şimdi ilk kez anladım ki ruhumun o kadar fakir ve boş olmadığı, sadece tüm tomurcuklarını ve tomurcuklarını açmak için güneşin eksik olduğuydu, ve ışığın eksik olduğu günlerdi.
